Tag: doodgewoon

Hoe vanzelfsprekend de gedachte ook is dat ieder mens een holistisch wezen is, in de dagelijkse praktijk is onze ingebouwde reparatiereflex vaak leidend: we zoeken direct naar een antwoord op een vraag of naar een oplossing voor een probleem. Maar wat als we in dat korte moment van persoonlijk contact het lef (of het besef) hebben om ons te richten op wat er écht toe doet?

Huisarts en universitair docent Pieter Barnhoorn heeft steeds meer moeite met het woord diagnose. 'Verhalen verdwijnen waar diagnoses verschijnen' meent hij. Lees zijn hele column, dat hij schreef in aanloop naar zijn plenaire lezing en deelsessie op het symposium Zingeving in de spreekkamer, op 16 april.

Luisteren naar wat iemand bezighoudt, waar iemand zich zorgen over maakt of naar uitziet, is een passieve vorm van doen, maar niet niks. Hoe schakel je als zorgverlener van de oplos-modus naar de luister-stand? Niecky Fruneaux en Nico van der Leer zijn er duidelijk over: Zorgen begint met luisteren.

Yvonne Engels en Jacqueline van Meurs zien dat zorgprofessionals onvoldoende signalen oppikken over wat patiënten echt bezig houdt. Dat is jammer, want het kan zinvolle informatie opleveren voor passende behandeling en zorg. En uit onderzoek blijkt: het kost geen extra tijd.

Directheid over de prognose van palliatieve moslimpatiënten wordt over het algemeen niet gewaardeerd. Vanuit islamitisch perspectief geloven velen dat het tijdstip van overlijden door God wordt bepaald en niet door een arts. Het expliciet benoemen van de dood kan beledigend en confronterend zijn, aldus Saïda Aoulad Baktit en Onur Kenç.

Rozemarijn van Bruchem-Visser, internist ouderengeneeskunde en ethicus in het Erasmus MC, vindt dat zorgverleners meer het lef moeten hebben om `de dood `op tafel te leggen. Niet als zwaar onderwerp, maar als logisch onderdeel van het gesprek met mensen bij wie het einde van het leven dichterbij komt.